หายนะเกิดขึ้นเป็นเวลาหลายปี อ้างอิงจากกลุ่มพันธมิตรของสหภาพแรงงานรถไฟ ซึ่งได้แรงผลักดันจากการฟาดฟันพนักงาน การออกกฎระเบียบ การล็อบบี้ของบริษัท และการจ่ายเงินให้กับผู้ถือหุ้นผู้ประกอบการรถไฟรายใหญ่เลิกงานอย่างน้อยหนึ่งในห้าในเวลาเพียงสองสามปีดิแอสโซซิเอตเต็ทเพรส  เจ็บป่วย รายงานการล่มสลายของ Train 32N เป็นเวลาหลายปีในการสร้าง ยังมีซากรถไฟอื่นๆ อีกที่รอเราอยู่หรือไม่” Railroad Workers United (RWU) กล่าวในการแถลงข่าวในเดือนเมษายน พ.ศ. 2565 หน่วยงานกำกับดูแลของรัฐบาลกลางมีความกังวลอย่างมากเกี่ยวกับ “ความเสื่อมโทรมของอุตสาหกรรมรถไฟบรรทุกสินค้า” ถึงขั้นส่งผู้บริหารจากบริษัทรถไฟที่ใหญ่ที่สุดสี่แห่งของสหรัฐ ซึ่งรวมถึงนอร์ฟอล์กเซาเทิร์น ไปยังวอชิงตัน ดี.ซี. เพื่อรับฟังความคิดเห็นสาธารณะอย่างเร่งด่วนคณะกรรมการการขนส่งพื้นผิว (STB) ซึ่งควบคุมอุตสาหกรรมรถไฟบรรทุกสินค้ากล่าวว่าได้ยินคำให้การที่น่าสนใจจากผู้แจ้งเบาะแสเกี่ยวกับรายงานการขาดแคลนพนักงานอย่างต่อเนื่อง ประธาน Martin Oberman อธิบายสถานการณ์ว่าเป็น "วิกฤตบริการรถไฟ"กลุ่มสี่คนซึ่งประกอบไปด้วยบริษัทรถไฟ BNSF, CSX Transportation และ Union Pacific Railroad ได้รับคำสั่งให้ยื่นรายงานโดยละเอียดเพื่ออธิบายวิธีการแก้ไขข้อบกพร่องในเดือนถัดไป