ยานอวกาศไร้คนขับชั้นพิเศษคือกล้องโทรทรรศน์อวกาศซึ่งเป็นกล้องโทรทรรศน์ในอวกาศที่ใช้ในการสังเกตวัตถุทางดาราศาสตร์ กล้องโทรทรรศน์ที่ใช้การได้ตัวแรก ได้แก่ American Orbiting Astronomical Observatory , OAO-2เปิดตัวในปี 1968 และกล้องโทรทรรศน์อัลตราไวโอเลต Orion 1 ของโซเวียตบนสถานีอวกาศSalyut 1ในปี 1971 กล้องโทรทรรศน์อวกาศหลีกเลี่ยงการกรองและการบิดเบือน ( ประกายไฟ ) ของรังสีแม่เหล็กไฟฟ้าที่พวกเขาสังเกตเห็น และหลีกเลี่ยงมลภาวะทางแสงที่หอดูดาวภาคพื้นดินประสบ ตัวอย่างที่รู้จักกันดี ได้แก่กล้องโทรทรรศน์อวกาศฮับเบิลและกล้องโทรทรรศน์อวกาศเจมส์ เวบบ์ ยาน อวกาศคาร์โก้ถูกออกแบบมาเพื่อบรรทุกสินค้าซึ่งอาจสนับสนุน การทำงานของ สถานีอวกาศโดยขนส่งอาหาร จรวด และเสบียงอื่นๆ มีการใช้ยานอวกาศบรรทุกสินค้าแบบอัตโนมัติมาตั้งแต่ปี 2521 และได้ให้บริการในอวกาศอวกาศซัลยุต 6 , ซัลยุต 7 , มีร์ , สถานีอวกาศนานาชาติและสถานีอวกาศ เทียนกง ระบบ astroonicsของยานอวกาศประกอบด้วยระบบย่อยต่างๆ ขึ้นอยู่กับโปรไฟล์ภารกิจ ระบบย่อยของยานอวกาศประกอบด้วย บัสของยานอวกาศและอาจรวมถึงการกำหนดท่าทีและการควบคุม (เรียกอีกอย่างว่า ADAC, ADC หรือ ACS), คำแนะนำ, การนำทางและการควบคุม (GNC หรือ GN&C), การสื่อสาร (การสื่อสาร), คำสั่งและการจัดการข้อมูล (CDH หรือ C&DH) พลังงาน (EPS), การควบคุมความร้อน (TCS), แรงขับ และโครงสร้าง ที่ติดมากับรถบัสมักเป็นน้ำหนักบรรทุก