ในปี พ.ศ. 2424 แพทย์ชาวรัสเซีย Nikolai I. Lunin ได้ศึกษาผลของโรคเลือดออกตามไรฟันที่ มหาวิทยาลัย Tartu เขาให้อาหารหนูด้วยส่วนผสมเทียมของส่วนประกอบของนมที่แยกจากกันทั้งหมดที่รู้จักกันในเวลานั้น ได้แก่โปรตีนไขมันคาร์โบไฮเดรตและเกลือ _ หนูที่ได้รับเพียงส่วนประกอบแต่ละตัวจะเสียชีวิต ในขณะที่หนูที่ป้อนนมเองจะพัฒนาตามปกติ เขาสรุปว่าสารที่จำเป็นต่อชีวิตต้องมีอยู่ในนมนอกเหนือจากส่วนผสมหลักที่ทราบ อย่างไรก็ตาม ข้อสรุปของเขาถูกปฏิเสธโดยที่ปรึกษาของเขากุสตาฟ ฟอน บันจ์ ในเอเชียตะวันออกซึ่งข้าวขาว ขัดสี เป็นอาหารหลักของชนชั้นกลางโรคเหน็บชาที่เกิดจาก โรคขาดวิตามิน บี1เป็นโรคเฉพาะถิ่น ในปี พ.ศ. 2427 ทาคากิ คาเนฮิโระ แพทย์ประจำกองทัพเรือจักรวรรดิญี่ปุ่นที่ผ่านการฝึกอบรมจากอังกฤษ สังเกตว่าโรคเหน็บชาเป็นโรคเฉพาะถิ่นในหมู่ลูกเรือระดับล่างที่มักไม่กินอะไรเลยนอกจากข้าว แต่ไม่ใช่ในหมู่นายทหารที่รับประทานอาหารแบบตะวันตก ด้วยการสนับสนุนของกองทัพเรือญี่ปุ่น เขาทดลองใช้ลูกเรือของเรือประจัญบาน สองลำ; ลูกเรือคนหนึ่งได้รับอาหารเพียงข้าวขาว ในขณะที่อีกคนหนึ่งได้รับอาหารจากเนื้อสัตว์ ปลา ข้าวบาร์เลย์ ข้าว และถั่ว กลุ่มที่รับประทานแต่ข้าวขาวมีลูกเรือที่เป็นโรคเหน็บชา 161 ราย และเสียชีวิต 25 ราย ในขณะที่กลุ่มหลังมีผู้ป่วยเหน็บชาเพียง 14 ราย และไม่มีผู้เสียชีวิต สิ่งนี้ทำให้ทาคากิและกองทัพเรือญี่ปุ่นเชื่อว่าการรับประทานอาหารเป็นสาเหตุของโรคเหน็บชา แต่พวกเขาเชื่อผิดๆ ว่าโปรตีนในปริมาณที่เพียงพอจะป้องกันได้