กระบวนการผสมทำให้ผลิตภัณฑ์สุดท้ายมีรสชาติที่สม่ำเสมอจากใบยาสูบที่ปลูกในพื้นที่ต่างๆ ของประเทศ ซึ่งอาจมีการเปลี่ยนแปลงของรสชาติในแต่ละปีเนื่องจากสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกัน บุหรี่สมัยใหม่ที่ผลิตหลังทศวรรษ 1950 แม้ว่าจะประกอบด้วยใบยาสูบฝอยเป็นส่วนใหญ่ แต่ก็ใช้ผลพลอยได้จากการแปรรูปยาสูบในปริมาณที่มากในการผสม ส่วนผสมของยาสูบแต่ละมวนทำมาจากใบของใบสว่างที่บ่มด้วยควัน ยาสูบเบอร์เลย์ และใบยาสูบตะวันออกเป็นหลัก ใบเหล่านี้ผ่านการคัดเลือก แปรรูป และบ่มก่อนนำไปผสมและบรรจุ การประมวลผลของใบยาสูบที่สดใสและเบอร์เลย์สำหรับ "แถบ" ใบยาสูบทำให้เกิดผลพลอยได้หลายอย่าง เช่น ก้านใบ ฝุ่นยาสูบ และชิ้นส่วนของใบยาสูบ ("ลามิเนตขนาดเล็ก") เพื่อปรับปรุงเศรษฐกิจของการผลิตบุหรี่ ผลพลอยได้เหล่านี้จะถูกประมวลผลแยกกันในรูปแบบที่สามารถเพิ่มกลับเข้าไปในส่วนผสมของบุหรี่ได้ โดยไม่เปลี่ยนแปลงคุณภาพของ บุหรี่ อย่างชัดเจนหรือเห็นได้ชัดเจน ผลพลอยได้จากยาสูบที่พบมากที่สุด ตามข้อมูลจากองค์การอนามัยโลก ปริมาณยาสูบต่อบุหรี่ 1,000 มวนลดลงจาก 1.03 กก. (2.28 ปอนด์) ในปี 1960 เป็น 0.41 กก. (0.91 ปอนด์) ในปี 1999 ส่วนใหญ่เป็นผลจากการสร้างใบยาสูบ การทำให้ฟู และ สารเติมแต่งส่วนผสมของใบยาสูบใบสว่าง ใบเบอร์ลีย์ และใบโอเรียนเต็ลตามสูตรเฉพาะ ผสมกับสารปรุงแต่งต่างๆ เพื่อปรับปรุงรสชาติ บุหรี่ที่มีจำหน่ายในท้องตลาดส่วนใหญ่ในปัจจุบันประกอบด้วยใบยาสูบที่ผ่านการบำบัดด้วยน้ำตาลเพื่อต่อต้านความรุนแรงของควัน