ซอฟต์แวร์คอมพิวเตอร์ไม่ได้รับสิทธิบัตรภายใต้กฎหมายสิทธิบัตรไทย มาตรา 9 ของพระราชบัญญัติสิทธิบัตรไทย พ.ศ. 2542 ระบุว่ากฎหมายสิทธิบัตรของไทยไม่รวมถึงซอฟต์แวร์ (หรือโปรแกรมคอมพิวเตอร์) ที่สามารถจดสิทธิบัตรได้ เนื่องจากซอฟต์แวร์คอมพิวเตอร์ไม่ถือว่าเป็น "สิ่งประดิษฐ์" ซอฟต์แวร์ถือเป็นเพียงชุดคำสั่งสำหรับเครื่องจักร สิทธิบัตรซอฟต์แวร์ในประเทศไทยได้ก่อให้เกิดการถกเถียงกันในหมู่นักเศรษฐศาสตร์และนักพัฒนา เนื่องจาก กฎหมายไทย สิทธิบัตรระหว่างประเทศมีการพัฒนาที่สำคัญ 2 ประการ ได้แก่ (1) ความพยายามของสหภาพยุโรปในการทำให้กฎหมายสิทธิบัตรของประเทศสอดคล้องกันโดยข้อเสนอสำหรับคำสั่งของรัฐสภายุโรปและคณะมนตรีว่าด้วย สิทธิบัตรของสิ่งประดิษฐ์ที่ใช้คอมพิวเตอร์ และ (2) ศาลสหรัฐฯ ตัดสินให้ขยายการคุ้มครองสิทธิบัตรไปยังวิธีการทางธุรกิจ ความคิดเห็นถูกแบ่งออก ดร. ตั้งกิจวานิชย์ ผู้เชี่ยวชาญด้านไอทีสถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย(ทีดีอาร์ไอ) ระบุข้อกังวลไทยยังไม่พร้อมจดสิทธิบัตรซอฟต์แวร์ เนื่องจากมีข้อบกพร่องหลายประการเกี่ยวกับสิทธิในสิทธิบัตร ตัวอย่างเช่น การป้องกันวิธีการทางธุรกิจมีแนวโน้มสูงที่จะขัดขวางการเติบโตของนวัตกรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับบริษัทซอฟต์แวร์สำหรับทารก นอกจากนี้ สิทธิบัตรซอฟต์แวร์อาจทำให้เกิดปัญหาการผูกขาดและนวัตกรรม "การผูกขาดจะขัดขวางนวัตกรรมของผลิตภัณฑ์ซอฟต์แวร์ใหม่ โดยเฉพาะซอฟต์แวร์โอเพ่นซอร์ส" นักเศรษฐศาสตร์ไทยกลุ่มหนึ่งกล่าว อย่างไรก็ตาม ดร.หิรพฤกษ์ ผู้อำนวยการอุทยานซอฟต์แวร์ประเทศไทยกลับสนับสนุนการอนุญาตให้โปรแกรมคอมพิวเตอร์สามารถจดสิทธิบัตรได้ “ประเทศไทยต้องให้ความคุ้มครองสิทธิบัตรซอฟต์แวร์คอมพิวเตอร์เพื่อให้เทคโนโลยีขั้นสูงจากต่างประเทศ นักลงทุนว่าความคิดสร้างสรรค์ของผู้ผลิตซอฟต์แวร์จะปลอดภัยจากการละเมิดในประเทศไทย” ด้วยเหตุนี้ นายศรีภิบาล นายกสมาคมอุตสาหกรรมซอฟต์แวร์ไทย