แผลเป็นเชิงเส้นบางๆ ที่ก่อตัวขึ้นในตอนแรกจะมีสีแดงและนูนขึ้นเหนือระดับผิวหนังโดยรอบ แต่จะค่อยๆ จางลงจนมีสีซีดกว่าผิวหนังรอบๆ มาก เป็นเวลาหลายสัปดาห์หลังจากแผลเป็นก่อตัวขึ้น กระบวนการหดตัวนี้จะดำเนินต่อไปดังที่เห็นได้จากการค่อยๆ สั้นลงของแผล บาดแผลที่ข้าม "เส้นผิวหนัง" ปกติมักจะขยายใหญ่ขึ้นและหดลงต่ำกว่าระดับของผิวหนังโดยรอบหลังจากผ่านไปหลายเดือน แผลเป็นไม่ได้เปลี่ยนเป็นสีแทนเมื่อถูกแสงแดด และไม่สร้างเส้นผมหรือเหงื่อ เป็นหลักฐานบ่งชี้ถึงความล้มเหลวของผิวหนังในการกลับสู่การทำงานอย่างเต็มประสิทธิภาพด้วยกล้องจุลทรรศน์สามารถสังเกตเห็นกระบวนการทั้งหมดของการพัฒนาของไฟบรินที่ทำให้ก้อนหดตัว การมาถึงของเม็ดเลือดขาวและแมคโครฟาจที่ย่อยเศษซากในแผล การบาดเจ็บ และการเจริญเติบโตของเส้นเลือดฝอยตามมาด้วยการเจริญเติบโต ด้านในของเนื้อเยื่อเส้นใยที่เคลื่อนออกจากเซลล์บริเวณขอบแผล เส้นใยที่เกิดขึ้นจากเซลล์เหล่านี้สามารถระบุและมองเห็นได้เพิ่มขึ้น จนในที่สุดก็เติมเต็มโพรงบาดแผลด้วยเครือข่ายของเส้นใยที่พันกันของโปรตีนคอลลาเจน ซึ่งได้รับอิทธิพลจากเส้นแรงดึง และในที่สุดจะเรียงตัวกันเป็นวงแน่น ในขณะเดียวกัน พื้นผิวของแผลจะถูกปกคลุมด้วยกระบวนการขยายและแบน และโดยการเพิ่มจำนวนของเซลล์ผิวหนังที่มีอยู่ก่อนบริเวณขอบของแผล เซลล์ที่ปกคลุมหรือเยื่อบุผิวเหล่านี้เริ่มต้นเร็วมากที่จะแพร่กระจายลงสู่แผล ทำให้มีทางสำหรับตัวมันเองที่อยู่ใต้สะเก็ดแผล บางทีอาจด้วยการผลิตเอนไซม์ที่ละลายชั้นลึกของเปลือกโลก ในที่สุดแผ่นเยื่อบุผิวที่ขยายตัวจากทั้งสองด้านของแผลจะประสานกันเพื่อรักษาบาดแผลเพียงผิวเผิน