ในช่วงศตวรรษที่ 18 การบริโภคกาแฟในอังกฤษลดลง ทำให้หันไปดื่มชาแทน เครื่องดื่มอย่างหลังนั้นทำง่ายกว่าและมีราคาถูกลงเมื่ออังกฤษพิชิตอินเดียและอุตสาหกรรมชาที่นั่น ในช่วงAge of Sail นักเดินเรือบนเรือของราชนาวี อังกฤษ ทำกาแฟทดแทนโดยการละลายขนมปังไหม้ในน้ำร้อน กาเบรียล เดอ คลิเยอชาวฝรั่งเศสนำต้นกาแฟไปยังดินแดนมาร์ตินีก ของฝรั่งเศส ในทะเลแคริบเบียนในช่วงทศวรรษที่ 1720 ซึ่งกาแฟอาราบิก้าที่เพาะปลูกมากที่สุดในโลกได้สืบเชื้อสายมาจาก กาแฟเติบโตในสภาพอากาศและถูกส่งไปทั่วอเมริกา กาแฟได้รับการปลูกในแซงต์-โดมิงก์ (ปัจจุบันคือเฮติ ) ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1734 และในปี ค.ศ. 1788 กาแฟก็จัดหากาแฟให้ครึ่งหนึ่งของโลก เงื่อนไขที่ทาสทำงานในไร่กาแฟเป็นปัจจัยในการปฏิวัติเฮติ ในไม่ช้า อุตสาหกรรมกาแฟไม่เคยฟื้นตัวเต็มที่ มันกลับมาอีกครั้งในช่วงสั้นๆ ในปี 1949 เมื่อเฮติเป็นผู้ส่งออกกาแฟรายใหญ่อันดับสามของโลก แต่หลังจากนั้นก็ลดลงอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกัน กาแฟได้รับการแนะนำให้รู้จักกับบราซิลในปี พ.ศ. 2270 แม้ว่าการปลูก กาแฟ จะยังไม่เติบโตจนกระทั่งได้รับเอกราชในปี พ.ศ. 2365 หลังจากนั้น พื้นที่ป่าฝน ขนาดใหญ่ ถูกแผ้วถางเพื่อปลูกกาแฟ ครั้งแรกในบริเวณใกล้เคียงกับริโอเดจาเนโรและหลังจากนั้นเซาเปาโล บราซิลเปลี่ยนจากการไม่มีการส่งออกกาแฟเป็นหลักในปี พ.ศ. 2343 เป็นผู้ผลิตระดับภูมิภาคที่สำคัญในปี พ.ศ. 2373 และเป็นผู้ผลิตรายใหญ่ที่สุดในโลกในปี พ.ศ. 2395 ในปี พ.ศ. 2453-2463 บราซิลส่งออกกาแฟประมาณ 70% ของโลกได้แก่โคลอมเบียกัวเตมาลาและเวเนซุเอลาส่งออกครึ่งหนึ่งของส่วนที่เหลืออีก 30% และการผลิตของโลกเก่ามีสัดส่วนน้อยกว่า 5% ของการส่งออกทั่วโลก